Παράσταση της ισραηλινής εκστρατείας για την προστασία των ζώων «269»: 4 ημέρες εθελοντικού περιορισμού στο «θάλαμο βασανιστηρίων»

 

Το διεθνές κίνημα για την προστασία των ζώων 269 άρχισε να κερδίζει δυναμική αφού στο Τελ Αβίβ το 2012, τρεις ακτιβιστές κάηκαν δημόσια με το στίγμα που συνήθως εφαρμόζεται σε όλα τα ζώα φάρμας. Ο αριθμός 269 είναι ο αριθμός ενός μοσχαριού που είδαν ακτιβιστές για τα δικαιώματα των ζώων σε ένα από τα τεράστια γαλακτοκομικά αγροκτήματα του Ισραήλ. Η εικόνα ενός ανυπεράσπιστου μικρού ταύρου έμεινε για πάντα στη μνήμη τους. Έκτοτε κάθε χρόνο στις 26.09. ακτιβιστές από διάφορες χώρες οργανώνουν δράσεις κατά της εκμετάλλευσης των ζώων. Φέτος η καμπάνια υποστηρίχθηκε από 80 πόλεις σε όλο τον κόσμο.

Στο Τελ Αβίβ, έλαβε χώρα πιθανώς μια από τις μεγαλύτερες και πιο δύσκολες τεχνικά δράσεις που ονομαζόταν «Βοοειδή». Διήρκεσε 4 ημέρες και ήταν δυνατή η παρακολούθηση των ενεργειών των συμμετεχόντων στο διαδίκτυο. 

4 ακτιβιστές για τα δικαιώματα των ζώων, στο παρελθόν ξυρισμένοι και ντυμένοι με κουρέλια, με ταμπέλες «269» στα αυτιά τους (για να σβήσουν όσο το δυνατόν περισσότερο τη δική τους ατομικότητα, να μετατραπούν σε βοοειδή), φυλακίστηκαν οικειοθελώς σε ένα κελί που συμβολίζει ένα σφαγείο, ένα εργαστήριο , ένα κλουβί για ζώα του τσίρκου και μια φάρμα γουναρικών ταυτόχρονα. Αυτός ο τόπος έχει γίνει μια συλλογική εικόνα, που μιμείται τις συνθήκες υπό τις οποίες πολλά ζώα πρέπει να υπάρχουν σε όλη τους τη ζωή. Σύμφωνα με το σενάριο, οι κρατούμενοι δεν ήξεραν με βεβαιότητα τι θα έκαναν μαζί τους, «χτυπούσαν», πλύονταν με νερό από λάστιχο, «δοκίμαζαν φάρμακα πάνω τους» ή τους δέσανε σε ξυλάκια στον τοίχο για να σταθούν ήσυχα. Ο νατουραλισμός της δράσης δόθηκε από αυτή την επίδραση του αιφνιδιασμού.

«Με αυτόν τον τρόπο, προσπαθήσαμε να παρακολουθήσουμε τη μεταμόρφωση που συμβαίνει σε έναν άνθρωπο, ένα πλάσμα με δικαιώματα και ελευθερίες, σε παρόμοιες συνθήκες, μετατρέποντάς τον σε ζώο», λέει η Zoe Rechter, μια από τις διοργανώτριες της καμπάνιας. «Θέλουμε λοιπόν να ρίξουμε φως στην υποκρισία των ανθρώπων που υποστηρίζουν την παραγωγή κρέατος, γαλακτοκομικών προϊόντων, αυγών, ενδυμάτων και δοκιμών σε ζώα, ενώ ίσως θεωρούν τους εαυτούς τους καλούς και θετικούς πολίτες. Βλέποντας ένα άτομο σε τέτοιες συνθήκες, οι περισσότεροι από εμάς θα βιώσουμε φόβο και αηδία. Είναι σαφώς δυσάρεστο για εμάς να παρακολουθούμε τα αδέρφια μας αλυσοδεμένα σε γάντζους στον καμβά. Γιατί λοιπόν υποθέτουμε ότι αυτό είναι φυσιολογικό για άλλα όντα; Τα ζώα όμως αναγκάζονται να υπάρχουν έτσι σε όλη τους τη ζωή. Ένας από τους κύριους στόχους της δράσης είναι να φέρει τον κόσμο στη συζήτηση, να τον κάνει να σκεφτεί.

– Μπορείτε παρακαλώ να μας πείτε για την κατάσταση στο δωμάτιο;

 «Δώσαμε πολλή ενέργεια στη διαδικασία σχεδιασμού και προετοιμασίας, η οποία διήρκεσε αρκετούς μήνες», συνεχίζει η Zoe. «Οι τοίχοι και ο αμυδρός φωτισμός, που δημιουργούσαν μια καταθλιπτική εντύπωση, θα συνέβαλαν σε ένα μεγαλύτερο οπτικό αποτέλεσμα και θα ενίσχυαν το κύριο μήνυμα. Το εσωτερικό σκηνικό συνδύαζε διάφορες πτυχές της σύγχρονης τέχνης και του ακτιβισμού. Στο εσωτερικό, μπορούσες να δεις χώμα, σανό, ένα ράφι εργαστηρίου με ιατρικό εξοπλισμό, κουβάδες με νερό και τρόφιμα. Η τουαλέτα ήταν το μόνο μέρος που δεν ήταν στο οπτικό πεδίο της κάμερας. 

– Ποιο ήταν το σενάριο, μπορούσες να κοιμηθείς και να φας;

«Ναι, μπορούσαμε να κοιμηθούμε, αλλά δεν λειτούργησε λόγω του συνεχούς φόβου και της αβεβαιότητας για το τι θα συμβεί στη συνέχεια», λέει ο Or Braha, ένας συμμετέχων στη δράση. – Ήταν μια πολύ δύσκολη εμπειρία. Ζεις σε διαρκή φόβο: ακούς ήσυχα βήματα πίσω από τον τοίχο και δεν ξέρεις τι θα σου συμβεί το επόμενο λεπτό. Άγευστο πλιγούρι βρώμης και λαχανικά αποτελούσαν τα γεύματά μας.

– Ποιος ανέλαβε το ρόλο του «δεσμοφύλακα»;

«Άλλα μέλη του 269», συνεχίζει ο Or. – Και πρέπει να πω ότι αυτό ήταν μια πραγματική δοκιμασία όχι μόνο για τους «αιχμάλωτους», αλλά και για τους «δεσμοφύλακες», οι οποίοι έπρεπε να κάνουν τα πάντα νατουραλιστικά, χωρίς να προκαλούν πραγματικό κακό στους φίλους τους.

– Υπήρξαν στιγμές που ήθελες να σταματήσεις τα πάντα;

«Θα μπορούσαμε να το κάνουμε ανά πάσα στιγμή, αν το θέλαμε», λέει ο Or Braha. «Αλλά ήταν σημαντικό για εμάς να φτάσουμε μέχρι το τέλος. Πρέπει να πω ότι όλα έγιναν υπό την επίβλεψη γιατρού, ψυχιάτρου και μιας ομάδας εθελοντών. 

Σε άλλαξε η δράση;

«Ναι, τώρα έχουμε βιώσει σωματικά τουλάχιστον από απόσταση τον πόνο τους», παραδέχεται ο Or. «Αυτό είναι ένα ισχυρό κίνητρο για τις περαιτέρω ενέργειές μας και τον αγώνα για τα δικαιώματα των ζώων. Άλλωστε, νιώθουν το ίδιο με εμάς, παρά το γεγονός ότι είναι τόσο δύσκολο να καταλάβουμε ο ένας τον άλλον. Καθένας από εμάς μπορεί να σταματήσει τα βασανιστήρια του αυτή τη στιγμή. Γίνε χορτοφάγος!

 

Αφήστε μια απάντηση